4
Uruguay
aarden Eigenlijk zijn mijn tekeningen geen reisschetsen, maar juist ‘op de plaats rust’ schetsen. Ik strijk ergens, voor langere of kortere tijd neer en vanuit de nieuw verworven plek trek ik er op uit om me het landschap eigen te maken. Ik ‘nestel me in de aarde’ en dat kan zeer troostrijk zijn. Hier is dat stukje aarde Mataojos, een streek in Uruguay tussen Montevideo en Punta del Este. Een huis op een grote wijde vlakte onder indrukwekkende luchten. Het doet me denken aan vroeger tijden: het landschap in Afrika. Vlak bij het huis zijn veel plekjes om weerbarstige bomen vast te leggen, met storm op komst vormen zich de meest bizarre wolken als achtergrond, op een zonnige dag steken ze scherp af tegen een strakblauwe lucht. In de schaduw van zo’n boom is het dan prettig tekenen, vlak bij de muur van opgestapelde stenen waarmee de verschillende stukken land van elkaar zijn afgescheiden. Vol vertrouwen scharrelt er een gordeldiertje bij mijn voeten rond, zo blind als hij is, merkt hij me niet op. Ik mis mijn hond Kashalla hevig. Gelukkig ontdek ik aan de overkant van de rivier een bouwsel van blik en karton waarin een gaucho bivakkeert. Hij heeft zijn vijf honden aan bomen vastgebonden. Het wordt al snel mijn gewoonte, om er met de honden op uit te trekken. Tijdens het tekenen liggen ze als leeuwen om me heen in het gras.Als het wat later op de middag wordt, komen er steeds meer vliegen. Wordt er nog getekend of is het alleen vliegen wegslaan? Het is één beweging geworden, één ritme en dat is duidelijk aan de tekening te zien. In het Noordoosten van
Uruguay, vlak bij de Braziliaanse grens, kan ik ook weer een hond ‘leasen’,
het is het kleine dikke hotelhondje. Samen bewandelen we dagelijks de
bergen vlak bij het fort San Miguel. Met het tekenblok op schoot, hoog
gezeten in het met stenen bezaaide landschap ‘staan’ we ineens oog in
oog met een groep struisvogels. |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
|
![]() |
![]() |
|
![]() |
![]() |
|
![]()
|
![]() |