Een vriendin, die soms buiten schildert, zei me eens dat ze dat prettig vond, omdat ze dan eventjes helemaal de wereld vergat. Zo ervaar ik dat niet, ik voel me tijdens het tekenen juist in de wereld, het is een soort van concentratie, die me juist met de wereld verbindt. In de natuur, hoe groots of afgelegen ook, voel ik me nooit eenzaam of bang, integendeel, het voelt juist heel veilig en comfortabel aan. Ik kan er altijd op terugvallen.

De kust van Rosas en Cadaques bezoek ik in een zeer zonnige oktobermaand. Het is een bruinrode kust, bezaaid met cipressen. De weg kronkelt zich voort en vanuit de hoogte heb je steeds weer een nieuw spectaculair uitzicht op een ander klein strandje. Kashalla trekt zich niets van het hoogteverschil aan en beweegt zich op haar eigen elegante en ‘dansende’ wijze langs de rotswand.

Vanuit het oude stadje Palau-Saverdera, nog verder het binnenland in, onderneem ik met Kashalla een tocht de bergen in, met als einddoel een klein wit kapelletje, dat San Onofre heet. Dit is een wondermooie tocht. In de perfecte eenzaamheid van het landschap klimmen we steeds hoger en hoger. Hoog boven de mensenwereld, een wereld die steeds verder onder ons wegzakt, door ons ‘afgeschud’ wordt.

Klik hier op de bijpassende fotocollage