Aotearoa, ‘land van de lange witte wolk’ , dat is de naam, die de Maori’s hun land gaven.

Heel toepasselijk, want de grote langgerekte wolkenpartijen zijn heel karakteristiek voor Nieuw- Zeeland. Ik krijg het zo nu en dan aan de stok met zo’n ‘Maori wolk’. Op Tahunanui beach wordt het tekenen een gevecht, want steeds schuift de zon weer achter een wolk en wisselen brandende hitte en koude wind elkaar af of zijn zelfs tegelijkertijd voelbaar. Het tekenen vlot niet zo erg, misschien het verkeerde papier? Of mis ik het vrolijke achterwerk van Kashalla tijdens de wandeling? Of heb ik te veel tekenmateriaal in mijn rugzakje gepropt? Het tekenen moet eenvoudig zijn met simpel materiaal. Ik ben totaal niet ambachtelijk, geen kunstenaar, die een complete schildersuitrusting in het veld uitzet of urenlang bepaalde technieken uitprobeert. Daarvoor ben ik te weinig bevriend met de materie.

Ik ontdek de ’Grampians’, het bergachtige achterland van het stadje Nelson op het zuidelijke eiland, waar ik bij een vriendin in een pastelkleurig huis logeer. De Grampians zijn voor mij een verademing, ik ben weer waar ik wil zijn. Gras, aarde, bomen, wolken, dat alles is mij vertrouwd, het verbindt me met andere streken van de wereld. Of die natuur zich nu hier in Nieuw-Zeeland of aan de Gaasperplas bevindt, dat maakt voor mij niet zo veel uit. Wat landschappen betreft ben ik gelukkig een alleseter.

Ik begin aan een veelbelovende tekening onder een grote den, maar dan komt er weer zo’n Nieuw-Zeelandse wolk voorbij waar dit keer zelfs een regenbui uitkomt en als de weerlicht moet ik alle tekenspullen weer inpakken.

Klik hier op de bijpassende fotocollage